زمینه های فیزیولوژیکی، ژنتیکی و ملکولی تجمع شکر در چغندرقند

مرکز فناوری اطلاعات و اطلاع رسانی کشاورزی

منو

رکورد قبلی

رکورد بعدی

" زمینه های فیزیولوژیکی، ژنتیکی و ملکولی تجمع شکر در چغندرقند "

شماره شناسایی	:	18859325
شماره مدرک	:	۵۶۷۹۷
نام عام مواد	:	[نشریه فنی]
شناسه افزوده	:	فصاحت، پرویز
	:	آقایی زاده ، محسن
عنوان اصلي	:	زمینه های فیزیولوژیکی، ژنتیکی و ملکولی تجمع شکر در چغندرقند
صفحه شمار	:	۴۱ص.: نمودار
وضعیت انتشار	:	کرج: مؤسسه تحقيقات اصلاح وتهيه نهال و بذر چغند قند، ۱۳۹۸
فروست	:	شماره ثبت۵۶۷۹۷مورخ۹۸/۱۰/۲۱
	:
	:	شماره نامه : سامانه مدیریت انتشارات علمی
	:	۵۶۷۹۷
خلاصه یا چکیده	:	همانند بسیاری از گونه‎های گیاهان عالی، ساکارز نقش مهمی در رشد و نمو گیاه چغندرقند (Beta vulgaris L.) دارد. ساکارز به‎عنوان مهم‎ترین شکل حمل و نگهداری قندها در بسیاری از گونه‎های گیاهی ذخیره می‎شود، به‎ویژه گیاهانی با ارزش اقتصادی بالا همانند نیشکر، هویج، خربزه، گوجه‎فرنگی و ریشه انواع چغندر (چغندر علوفه‎ای، چغندر لبوئی و چغندرقند). استفاده از چغندر به‎عنوان یک گیاه قندی در قرن های هجدهم و نوزدهم میلادی از طریق گزینش بین چغندرهای علوفه‎ای و با استفاده از صفات مورفولوژیک و فیزیولوژیک تلاشی موفقیت آمیز در گیاهان به‎شمار می‎رود. در ابتدا هدف کلی بسیار روشن و شامل افزایش غلظت ساکارز به سطح مناسب برای فراوری و استخراج موثر همراه با حفظ سطح عملکرد بود. پیشرفت در این زمینه پس از معرفی روش‎های اندازه‎گیری غلظت شربت و پلاریمتری به‎عنوان تخمینی از غلظت ساکارز توسط ویلمورین در 1923 شدت یافت. طی دو قرن اخیر، چغندرقند به‎دلیل میزان ساکارز بالای آن، به‎عنوان منبع شیرین کننده در رژیم غذایی انسان استفاده شده است. به‎دنبال گزینش‎های مکرر، میزان ساکارز در چغندرقند از 6 درصد (وزن تر ) به بالای 18 درصد (وزن تر) در هیبریدهای امروزی رسیده است. پس از زراعی شدن این گیاه، مهمترین هدف اصلاح چغندرقند بهبود عملکرد شکر در واحد سطح بوده است که حاصل ضرب عملکرد ریشه در عیارقند می‎باشد. با کشف نرعقیمی سیتوپلاسمی، امکان تهیه لاین‎های والدینی نرعقیم امکان‎پذیر شد و درحال حاضر تمام ارقام تجاری چغندرقند هیبرید و بر پایه نرعقیم ژنتیک-سیتوپلاسمی می باشند. در ریشه چغندرقند که به‎عنوان اندام ذخیره کننده شکر شناخته می‎شود، بخش عمده‎ای از ساکارز وارد شده به سلول به سمت واکوئل هدایت می‎شود. ساکارز ذخیره شده در واکوئل در موارد مختلف نظیر رشد و نمو، سنتز بیشتر متابولیت‎های دیگر، فراهم نمودن انرژی در شرایط کمبود و تحمل به تنش‎های زیستی و غیرزیستی به مصرف گیاه می‎رسد. پیشرفت‎های اخیر در زمینه افزایش میزان عملکرد شکر قابل استحصال از ریشه چغندرقند موید آینده امیدبخش برای این محصول می‎باشد. در این نشریه فنی سعی شده است که عوامل موثر بر افزایش میزان شکر در چغندرقند از بعد ژنتیکی در جهت افزایش آگاهی بخشی زارعین و کارشناسان اصلاح نباتات مورد بحث قرار گیرد.